Een gesprek uit mijn praktijk
Ik begrijp niet hoe ze mij dat verhaal kan vertellen. Ze rekende op mijn sympathie maar ze moet toch inzien dat dat niks is tegenover wat ik heb meegemaakt. Denkt ze nu echt dat ik daar mee kan voelen?
Aan het woord is een jonge vrouw die een kindje verloor. Een hartverscheurend verhaal.
Maar ook dat van haar zus…
Verdriet vraagt namelijk om erkenning.
En dit geldt zowel voor kleine verdrietjes als voor grote diep inslaande trauma’s.
De tranen van een kind dat zijn knuffel kwijt is.
De eerste scheur in die vriendschap.
Je oma die er plots niet meer is.
Natuurlijk kan je – op papier- een gradatie maken.
Natuurlijk zijn rouwprocessen soms korter en anderen heel intens en hevig.
En natuurlijk is het herkenbaar: dat gevoel van ‘Waar zeuren ze nu om?’.
Alleen....
omwille van die erkenning is het zo moeilijk om te vergelijken…
Waarom zou je dat doen?
Bekijk ‘meten’ misschien als een wiskundige term, die niets met menselijk verdriet te maken heeft.
Laten we op zo’n momenten -als iemand naar ons uitreikt- over onze eigen schaduw durven springen.
Dan komen we elkaar misschien ergens halverwege tegen.
En is er ruimte om te luisteren. Ruimte voor compassie.
Ruimte voor verbinding en liefde..
Reactie schrijven