“Ik zie het niet meer zitten.”
De vrouw tegenover mij herhaalde wat ze me aan de telefoon had gezegd.
Stilte.
En dan weer: “Ik zie het echt niet meer zitten.”
“Vertel eens,” nodig ik haar uit “wat zie je niet meer zitten?”
Het werd een verhaal vol pijn en verdriet.
Op een dag kwam ze thuis van haar nachtdienst en bleek haar man weg te zijn.
Zijn kleren, foto’s, boeken, zijn muziek, zelfs zijn muesli had hij meegenomen.
“‘Ik kwam in een half huis en in een nachtmerrie terecht.”
En nu, een jaar later, was ze moe. Moe van het doodgewone leven.
“Ik voel me leeg, verdrietig en eenzaam.”
Vanwege zijn job, had hun hele sociale leven zich rond hem opgebouwd.
En dus was er verlies op veel vlakken. Naast veiligheid en zekerheid miste ze liefde en verbondenheid.
Ze piekerde constant. “Waarom nu nog?” vroeg ze zich af. “Als hij toch had willen weggaan, waarom zo lang gewacht?”
“Hoe kan ik nog verder? Ik ben al 56 jaar.”
Zo’n verhaal is intriest. Als je dit overkomt, verlies je de onvoorwaardelijke liefde die je dacht te hebben en dat is niet niks.
Je rouwt heftig omdat je het niet zag aankomen. Dit verwerken kan niet snel. Hoeft ook niet.
De opluchting toen ik zei: “We gaan er onze tijd voor nemen. Ik loop even met je mee nu het te rouw/rauw is voor jou. Ook als de omgeving zegt dat je door moet gaan; dat het niet te lang mag duren.” (Want die ‘goede raad’ had ze gekregen)
“Je hebt een stap genomen op jezelf te helpen”, vertelde ik haar. “Dat is een signaal van veerkracht. En al is dit het enige wat je nu kan doen, het is genoeg.
We gaan er aan werken: niet ineens maar in kleine stukjes met respect voor de emoties bij elke stap.
Zie je dat zitten?”, vroeg ik. “Ja”, antwoordde ze," Dat zie ik wel zitten."
Reactie schrijven