Iedereen gaat ooit dood. Dat wéten we en toch…
Als kind vond ik het een raar idee dat het leven ooit ophield en dat je er dan niet meer zou zijn.
Ik kon daar echt nachten van wakker liggen.
Toen dacht ik ook nog dat alleen oude mensen dood gingen.
Maar we zijn ons steeds meer bewust van onze kwetsbaarheid.
Aanslagen, dodelijke ziektes: soms denk je dat er niemand aan ontkomt.
Angst om dood te gaan heeft dan ook te maken met onzekerheid. Het is zo onduidelijk wat er ‘daarna’ gebeurt. Je moet de controle over je leven opgeven en die houden we zo graag zelf in handen.
Bang zijn voor de dood kan op 3 manieren:
1. er zijn mensen die bang zijn voor het dood gaan zelf: doet het pijn? Wanneer gaat het gebeuren?
2. Je kan je ook zorgen maken over het ‘daarna’: is er dan nog iets? Gaat het beter zijn of misschien slechter? En wat met de mensen die achterblijven?…
3. En tenslotte kan je denken aan het leven voor de dood. Heb ik ‘genoeg’ geleefd? Hoe lang heb ik nog?…
“Alles valt te overleven tegenwoordig, behalve de dood “ zei Oscar Wilde.
Eigenlijk zijn het onze gedachten over de dood en over dood gaan die ons bezig houden.
En deze gedachten hebben vaak te maken met negatieve of pijnlijke zaken uit ons verleden. Ze zijn zo intens geweest dat ze een soort rood alarm laten afgaan, als we denken aan de dood.
Bovendien heeft de medische vooruitgang onze kijk op leven en dus ook op dood, erg veranderd. Deze vooruitgang evolueert zo snel dat we zijn gaan denken dat we onsterfelijk zijn.
Toch kan het ook anders. Stel je het volgende eens voor: je bent op een respectabele leeftijd, laten we zeggen 89 jaar. Je hebt een fijn leven gehad en nu -omringd door je liefhebbende familie- slaap je rustig in. Zo was het voor mijn papa. Moe van de eeuwige pijn, koos hij om zelf te sterven. En angst had hij zeker niet. Integendeel. Voor hem was het een uitgemaakte zaak.
Angst voor de dood is echter heel menselijk. Niks om je over te schamen.
Bovendien is angst niet altijd (zoals het spreekwoord zegt) een slechte raadgever. ‘Doodsbang’ zijn geeft je ook levenskracht. Alleen mag het je leven niet overheersen.
Is het zo dat het verlammend werkt? Dan zoek je best hulp.
Naast een klankbord voor je zorgen, kan begeleiding hierbij je zorgen verminderen en je leren om er vrede mee te hebben dat het leven ooit eindigt
Reactie schrijven