Als je op verschillende momenten in mijn leven aan mij had gevraagd : wat vind je ervan, Karin? Is het leven de moeite? Ben je gelukkig? dan zou je altijd een ander antwoord hebben gekregen.
Ik heb namelijk een nimmer stoppende vraag in mijn hart :
kan het leven zoveel geven dat je niks anders nodig hebt?
Overal rondom mij, hoor en zie ik mensen stil en verdrietig worden rond de feestdagen. Omdat ze alleen zijn, omdat ze moeten denken aan de geliefden die er niet meer zijn, omdat harde woorden nét iets scherper klinken als de kerstboom blinkt…
En mijn hart gaat naar hen uit. Want ik herken het.
Die innerlijke rust, dat accepteren, daar worstel ik ook nog vaak mee. En dan zijn mijn 2 krachtigste wapens: mijn gevoel voor humor en optimisme gewoonweg onvoldoende.
Toen mij het aller dierbaarste, het aller liefste werd afgenomen, werd ik ruw geconfronteerd met de worsteling:
DIT WIL IK NIET
en tegelijk
DIT KAN IK NOOIT MEER VERANDEREN.
En het heeft letterlijk jaren geduurd. Maar met vallen en opstaan heb ik die strijd wel min of meer overwonnen.
Op een gegeven moment wilde ik wél nog blijven leven. Het leven was toch de moeite waard.
Dit besef zat ergens diep in mijn lichaam vastgeroest. (Is het misschien wat ze de ziel noemen? )
Toch is het geen immer durende liefde en aandacht voor dit gevoel.
Want regelmatig dringen er zich weer vragen op als:
Wat kan ik accepteren en waar moet ik mijn tanden nog inzetten?
Hoe vaak kan ik nog rechtstaan nu ik weer neer geslagen word?
Misschien heeft het antwoord te maken met overgave, geloof en vertrouwen.
Overgave heb ik leren kennen toen mijn man stierf. Hartverscheurend, ongelooflijk onrechtvaardig maar ik kon er niets aan veranderen.
Of heeft het te maken met vertrouwen? Dat het op één of andere manier altijd goed komt?
Ook als je alleen bent.
Ook als je iets of iemand wordt afgenomen.
Ook als je enige hoop dat innerlijk plekje is.
Een keuze maken om niet over te gaan in verbittering en ellende- hoe dichtbij ze ook soms waren.
Was ik maar gelovig dacht ik in mijn donkere dagen. Dan zou ik me beter voelen door te bidden.
Maar ik bén gelovig: ik blijf geloven dat ieder mens dat plekje van binnen heeft waar het leven goed is.
Het blijft dus een werk van lange adem!
En eigenlijk weet ik heel goed wat ik moet doen voor die innerlijke rust te vinden.
Wat meer leven in het hier en nu.
Wat meer aan mezelf geven wat ik van anderen niet krijg.
Wat meer dankbaar zijn…
Het troost me wel dat het blijkbaar een universele queeste is.
Daarom wens ik je tijdens deze feestdagen en eigenlijk voor alle dagen:
hoop, vertrouwen en een geloof dat het goed is zoals het is…
Reactie schrijven