Het blijft moeilijk

Vorige week maakte ik mijn dagelijkse wandeling en kwam  voorbij een gewoon huis in de straat. De garage stond open. Ik zag een vader met zijn kinderen. Ze waren de auto aan het wassen.

De papa zat met de stofzuiger in de wagen en brulde luidkeels een liedje van de radio mee. De zoon en de dochter riepen: ‘Papa, je zingt vals!’ Waarop hij nog harder ging zingen. Grote hilariteit: de sponsen vlogen in het rond.

Door al dat tumult, kwam de mama eens kijken. Ze schudde geamuseerd haar hoofd.

En daar was het:

stekende pijn in mijn hart. Plots en zonder dat ik er controle over had.

Gedachten vlogen door mijn hoofd:

Zo had het kunnen zijn. Zo waren wij ook: een gewoon gezin met gewone dingen en gewone dromen.

Waarom mocht het niet zijn? Ik voelde een enkele traan over mijn wang glijden.

Misschien denk je nu: ‘Oei, heeft die daar na 10 jaar nog zo’n last van? Zeker nog iets niet verwerkt’. (of iets in die zin…)

Inderdaad zullen veel mensen die het zelf niet hebben meegemaakt, verwachten dat je na al die tijd daar geen ‘last meer van hebt’.

Maar  lieve mensen, het kan op ELK moment even terug pieken.

Zelfs als je een goed gevuld en gelukkig leven hebt; een leven met goesting na verlies.

Zelfs dan…

Plots – zonder reden – word ik van de ene moment op de andere terug geconfronteerd met mijn verlies. En met de pijn die dit meebrengt.

En het kan door iets kleins gebeuren: een liedje op de radio, een tafereeltje van een gewoon gezin, een foto,….

 

Is het herkenbaar? Gebeurt het bij jou ook al eens? Zelfs  na vele jaren?

Wat doe je dan?

 

Ik vertel je hier graag wat mijn reactie is.

In eerste instantie: niets. Ik laat het toe. Uit ervaring weet ik dat zo’n opwellende emotie zich moeilijk laat onderdrukken.

Door de nieuwe visie op rouw wéét ik dat er bij rouwen 2 kanten zijn: de kant van het verdriet en de kant van het leven dat verder gaat. En dat je slingert tussen de 2. Dus ook na een hele tijd, kan je even terug naar die verlieskant gaan.

Rouwen doe je voor de rest van je leven maar het is nu – na 10 jaar- anders en minder scherp. Dus als er zo’n pijn moment is, is dat niet erg.

Het is een bewijs dat diegene die je verloren hebt, verhuisd is naar je hart.

Ze mogen nog een deel van je leven zijn.

Als het je toch onverwacht opnieuw raakt, weet ook dat het een ding is van je hersenen. In ons (emotioneel) brein is er geen verleden of toekomst. Enkel nu.

 

Dus ja het blijft soms moeilijk maar da’s ok.

 

Meer weten of graag een gesprek? karin@senkaflex of 0489-55.41.32. Je staat er niet alleen voor.