Enkele jaren geleden schreef ik voor Vaderdag een blog over het verlies van mijn papa. Over iemand je hele leven kennen en graag zien en hoeveel pijn dan een afscheid doet.
Toen ik deze tekst dit jaar herlas, moest ik aan mijn eigen kinderen denken.
Ik heb zoveel herinneringen aan mijn vader. Van af dat ik eigenlijk herinneringen heb tot zijn allerlaatste moment, waar ik bij mocht zijn.
En dan gaat mijn hart uit naar mijn zoon en dochter. Zij hebben in hun leven maar zo kort kunnen genieten van hun papa.
Mijn man en ik waren enkele jaren getrouwd toen we van de huisarts te horen kregen dat ik (onverwacht) zwanger was. In onze ‘planning’ gingen we nog enkele jaren wachten maar het liep dus anders.
Vanaf het moment dat we wisten dat we ouders zouden worden, was Guido, mijn man superblij, trots en gelukkig. Hij knutselde de tweede slaapkamer om tot een prachtige baby kamer. Hij las boeken over baby’s, ging mee naar de gynaecoloog en pufte mee als ik mijn ademhaling oefende.
Het geboortekaartje werd door hemzelf ontworpen en bevatte alle elementen die hij voor zijn zoon (want we wisten dat het een jongen ging worden) droomde.
Kortom: ik kon me geen betere papa voor mijn kinderen voorstellen.
Want ons tweede kind, een meisje, maakte zijn geluk compleet. Dat heeft hij honderden keren verteld tegen iedereen die het wilde horen.
Hij leerde onze zoon drummen en ging met hem naar concerten op een leeftijd waar andere jongens nog maar van droomden om dit te doen. Hij bracht de dochter de vaardigheid van het fietsen bij en bracht uren met haar door in de tuin: zij schommelend, hij bezig met grasmaaien of plantjes zetten.
Mijn kinderen zijn intussen volwassen en – voor zover als ik kan horen en zien- gelukkig.
Het verlies van hun papa zal wel altijd zijn sporen nalaten. Maar wat hij hen op die jaren samen gegeven heeft, kunnen ze nooit meer verliezen. Hij is voor altijd een deel van hen.
Dus daarom vandaag: fijne Vaderdag daarboven….
Reactie schrijven